Χαρά Αδαμοπούλου
Άτιτλο
35 X 100cm, ακρυλικό σε καμβά.
Η κακοποίηση συχνά κρύβεται στη σιωπή, στις αδιόρατες ρωγμές μιας φαινομενικά άρτιας καθημερινότητας. Κρύβεται στα προσποιητά χαμόγελα που δεν αντανακλώνται στα μάτια, στις φωνές που δεν υψώνονται, στις κινήσεις που διστάζουν.
Κάποιοι ζουν σαν σκιές μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Βλέπουν, αλλά δεν τολμούν να κοιτάξουν. Νιώθουν, αλλά δεν επιτρέπεται να μιλήσουν. Η σιωπή τους δεν είναι επιλογή – είναι το τίμημα της επιβίωσης.
Κάποια στιγμή θα ακουστεί η αλήθεια. Όχι σαν κραυγή, αλλά σαν ψίθυρος που μεγαλώνει, σαν βλέμμα που επιτέλους συναντά ένα άλλο και τολμά να πει: «Είμαι εδώ».
Το έργο, δυστυχώς, αποτυπώνεται πολύ δύσκολα σε φωτογραφία επειδή είναι με διάφανο ακρυλικό επάνω σε πολύ ματ μαύρη επιφάνεια. Ανάλογα από που θα σταθεί ο θεατής, το βλέπει διαφορετικά σε σχέση με το φως που αντανακλάει.
Κλίτσα Αντωνίου
Homefront, 2025
Βίντεο, Διάρκεια 3.20 λεπτα.
Σύνθεση και Επεξεργασία Εικόνας και Ήχου: Γιώργος Λάζογλου
Κινηματογράφηση: Κλίτσα Αντωνίου
Το έργο Homefront (2025) πλοηγείται στα πορώδη, μεταβαλλόμενα όρια μεταξύ του προσωπικού και πολιτικού, ξετυλίγοντας την περίπλοκη και συνεχώς εξελισσόμενη αλληλεπίδραση μεταξύ του ιδιωτικού και δημόσιου χώρου. Διερευνά τον συμβατικό διαχωρισμό αυτών των σφαιρών, αποκαλύπτοντας τη βαθιά διασύνδεση και ρευστότητά τους. Μέσα στο ιερό ενός οικιακού χώρου, το Homefront αποκαλύπτει μια κρυφή βία – έναν εσωτερικό, εκρηκτικό πόλεμο που διαλύει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Ο ήχος των εκρήξεων σπάει την ακινησία του σπιτιού, αποκαλύπτοντας τις εύθραυστες υποσχέσεις ασφάλειας, ιδιοκτησίας και ειρήνης που κάποτε φαίνονταν απρόσβλητες. Το σπίτι, σύμβολο καταφυγίου, αποδομείται μέσω της επαναλαμβανόμενης βίας, αποκαλύπτοντας την ευαλωτότητα που κατοικεί ακόμη και στους πιο οικείους χώρους.
Στο βίντεο, μια γυναίκα, εμφανής μόνο από τα γόνατα και κάτω, κινείται μέσα στο σπίτι με έναν ανιχνευτή νάρκης. Οι κινήσεις της σηματοδοτούν μια εξερεύνηση της ασταθούς φύσης που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια της οικιακής ζωής, όπου συγκρούονται η αισθησιακότητα, η οικιακή εργασία και οι πολιτικές εντάσεις. Η γυναικεία μορφή γίνεται ταυτόχρονα τόπος αμφισβήτησης και σύμβολο αντίστασης, αποκαλύπτοντας όχι μόνο κυριολεκτικά ναρκοπέδια, αλλά και τις βαθύτερες συναισθηματικές και πολιτικές συγκρούσεις που ριζώνουν στην ιδιωτική σφαίρα. Ο τίτλος Homefront αναφέρεται στη διττή φύση του έργου: μια μεταφορά για τον οικιακό χώρο ως πεδίο μάχης εσωτερικών αγώνων και μια αντανάκλαση της εισβολής εξωτερικής βίας στους πιο ιερούς χώρους. Η πράξη της «αποναρκοθέτησης» από τη γυναίκα λειτουργεί ως κυριολεκτική και μεταφορική ανασκαφή αυτών των κρυφών συγκρούσεων—πράξη αντίστασης ενάντια στις δυνάμεις που απειλούν την αυτονομία, την ασφάλεια και την ταυτότητα του σπιτιού.
Καλλιόπη Ασαργιωτάκη
Από την ενότητα Έγκοιλον, 2001
50 Χ 35 εκ. το καθένα, σινική μελάνη σε χαρτί κολλημένο σε μουσαμά.
Με ελάχιστα ζωγραφικά υλικά και μια ρυθμική σχεδιαστική ακρίβεια, αρχετυπικές γυναικείες μορφές σχηματίζονται στο χαρτί μέσα από δονούμενες γραμμές, με μια γυμνότητα υπαρξιακή. Πλάσματα μεταφυσικά, μόνες ανάμεσα σε άγνωστα πλήθη, οι φιγούρες αυτές απεικονίζονται κυοφορούσες ή με ένα κουρνιασμένο παιδί να αποτελεί τη φυσική προέκταση μιας προστάτιδας μήτρας που μόλις εγκατέλειψε. Με φόντο θολωτά αρχιτεκτονήματα που αντανακλούν τη δύναμη της γυναικείας ανατομίας να περιβάλλει και να εμπεριέχει, το σώμα της γυναίκας αποδίδεται σαν ένας χώρος περίκλειστος που προφυλάσσει ενώ απειλείται, ένα σώμα-σπίτι.
Ελισάβετ Πλέσσα
Κωστής Βελώνης
A Crooked Foundation Affecting My Life with Plants Removed under the Planned Structures, 2023
44 Χ 33 Χ 43 εκ,ξύλο, κόντρα πλακέ, πέτρα, ακρυλικό.
Το γλυπτό με τίτλο «A Crooked Foundation Affecting my life with Plants Removed under the Planned Structures” εστιάζοντας στην οικιακότητα αντανακλά θέματα αστάθειας, αποσύνδεσης και ζητήματα που αφορουν την ευθραυστότητα της οικιακής ζωής.
Κλειώ Γκιζελή
Hush, 2019
14,5 Χ 13,5 Χ 11,5 εκ, Μικρό γλυπτό σε κατασκευή μικτών υλικών (πηλός, ξύλο, ύφασμα, πλαστικό, μηχανισμός ρολογιού με μπαταρία).
Στο Hush, μια μικρή φιγούρα (που παραπέμπει σε παιδί) κάθεται γυμνή σε μια καρέκλα, κρατώντας ένα λούτρινο αγκαλιά, και με το δάχτυλο φερμένο στα χείλη μας προτρέπει σε σιωπή.
-μια αθώα φαινομενικά χειρονομία, σε ένα μάλλον οικείο περιβάλλον που θυμίζει εσωτερικό σπιτιού.
Στα πόδια της είναι ακουμπισμένες δυο μπάλες (παιχνίδια) και στο πάτωμα μια μύγα γυρίζει αενάως γύρω από τον εαυτό της, σα ρολογάκι που μετράει δευτερόλεπτα. Αν κάνεις ησυχία θα το ακούσεις να χτυπάει.
Ο χώρος εδώ μπορεί να είναι το σπίτι, ως οικείος χώρος και ασφαλής χώρος, που περιβάλλει την παιδικότητά μας, τα παιχνίδια και τα μυστικά μας. Μια μύγα γυρίζει αργόσχολα και σταθερά, σα ρολογάκι τοίχου.
Ο ίδιος χώρος, μπορεί να είναι το σπίτι, από την ανάποδη, αυτό που κρύβει μυστικά, όπως συχνά συμβαίνει, που δεν επιτρέπει την παιδικότητα, που την εκθέτει, που ζητάει τη σιωπή της και τη δική μας συνενοχή. Η μύγα γυρίζει και πάλι, σαν ρολογάκι βασανιστικό, σαν ένα μικρό και όμως ηχηρό σημάδι πως κάπου εδώ υπάρχει αμέλεια, που μπορεί να οδηγήσει σε αποσύνθεση και τελικά σε σήψη.
Ερμιόνη Δελή
σε εκείνες που με μεγάλωσαν,2025
Eγκατάσταση με δαντέλα, ύφασμα, κλωστή, ζάχαρη, κερί
Το έργο αποτελεί πτυχή μιας αέναης αναζήτησης, καλλιτεχνικής και προσωπικής, της δημιουργού για τον «οίκο», το σπίτι, από όπου ο καθένας μας προέρχεται. Όμως, ο οικείος χώρος δεν μπορεί παρά να αναφέρεται στα πρόσωπα που τον γέννησαν, πρόσωπα και σχέσεις που μας προσδιορίζουν ακόμα, θύμησες που τις στεριώνουμε στην καρδιά να μη φύγουν ή τραύματα που ακόμα παλεύουμε να γιατρέψουμε. Η προίκα που μας ανήκει.
Γιώργος Καζάζης
Το Υλικό Συναίσθημα, 2025
100 Χ 70 εκ, κάρβουνο σε χαρτί.
Ένα συναίσθημα δεν είναι άυλο ούτε αόρατο. Είναι απτή ύλη που εμπεριέχει το περιβάλλον της. Ισορροπώντας τα συναισθήματα αναλόγως, το φαινομενικά ανοίκειο γίνεται οικείο.
Όλα δρουν παράλληλα και κανένα δεν έχει την έννοια του φόντου.
Κάποιες στιγμές όταν έρχεται η λύτρωση της νίκης, βλέπουν με θλίψη τις πληγές τους αμφότερα να αιμορραγούν, σαν η νίκη αυτή να είναι ένα είδος αβάσταχτα ήρεμης διακοπής και επαναφοράς.
Βάλια Καραπιδάκη
ΦΥΓΕ, 2021
90 Χ 200 εκ, ύφασμα, νήμα, σίδερο, καθρέπτης.
Τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες; Ό,τι και να συμβαίνει, αν δεν σε σέβονται, φύγε...
Ιωάννα Καφίδα
“τι ΄ναι χαρά, τι λύπη", 2025.
δ. 6,21΄, video.
Η βία και ο πόνος· δύο λέξεις που κουβαλούν μέσα τους το βάρος της ανθρώπινης ύπαρξης. Δύο καταστάσεις βαθιά ριζωμένες στη φύση του ανθρώπου, που απαιτούν μια εμβύθινση, μια βαθιά υπαρξιακή ερμηνεία που φανερώνεται μέσα από την τέχνη.
Φοιτητές της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών αποτύπωσαν την ενδοοικογενειακή βία στα έργα τους, τα οποία εκτέθηκαν στο Μουσείο της πόλης του Βόλου το καλοκαίρι του 2024, στην έκθεση με τίτλο "Παρατηρώντας τον πόνο των άλλων".
Στο "Depicting Pain Through Art" επιστημονικό άρθρο που παρουσιάστηκε στο συνέδριο International Aramid Spring Conference το 2025 στην Φλόριντα Αμερικής και είναι υπό δημοσίευση σε συλλογικό τόμο, ερεύνησα και αναζήτησα, πώς το αποτύπωμα που δημιουργεί η ενδοοικογενειακή βία, ο πόνος, το τραύμα, ο φόβος, η λύτρωση, γίνονται όροι που κινούν την εικαστική δημιουργία. Μέσα από ημιδομημένες συνεντεύξεις και ερωτηματολόγιο, οι φοιτητές εξέφρασαν την άποψή τους και μίλησαν για τη βία, τον πόνο, τον φόβο, την εξομολόγηση, την αντοχή, την ελπίδα και, τελικά, τη ζωή, τα οποία τους εμπνέουν στην δημιουργία τους. Για αυτή την ζωή που μέσα από την τέχνη μεταμορφώνεται, παλεύει, επιβιώνει.
Ο πόνος γίνεται εικόνα, και η εικόνα γίνεται μαρτυρία.
Έρευνα / Σκηνοθεσία / Παραγωγή: Ιωάννα Καφίδα
Φωτογραφία / videο: Ιωάννα Καφίδα
Content & Text Editing: Ιωάννα Καφίδα, Γιώργος Ανανιάδης
Art Direction: Γιώργος Ανανιάδης
Μουσική: Ελένη Εξάρχου
Συνεντεύξεις / Φωνές: Αθηνά Καντέα-Παπαδοπούλου, Ευγενία Καπάνταη, Φώτης Καρούτας, Σοφία Κουκουλίνη, Έφή Λάσκαρη, Μυρτώ Παπαδοπούλου, Αιμιλία Φιλιππάκου
Θερμές ευχαριστίες οφείλονται στους φοιτητές, τις φοιτήτριες και τον καθηγητή κ. Γιώργο Καζάζη του ΣΤ΄ Εργαστηρίου της ΑΣΚΤ καθώς και στον καθηγητή Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σχέσεων του ΠΑΔΑ κ. Πρόδρομο Γιαννά.
Κυριακή Μαυρογεώργη
Love Hurts, 2023
Το έργο Love Hurts ανήκει στην ενότητα The Secret Room _ 2023 που αποτέλεσε τον τίτλο ομώνυμης ατομικής μου έκθεσης.
Μια ανδρικήαντρική μορφή κάθεται αυτάρεσκα σε πολυθρόνα που βρίσκεται σε άλλη κλίμακα με το σώμα και δίνει την ψευδαίσθηση ότι ο άντρας κάθεται σε θρόνο.
Στο σημείο του κεφαλιού υπάρχει ένα αρχετυπικό σπίτι. Μπροστά στα πόδια του μία θηλυκή οντότητα με κεφάλι λέαινας και μέλη από σώμα γυναίκας μας κοιτά κραυγάζοντας.
Η σκηνή παραπέμπει σε σπίτια προηγούμενων δεκαετιών όπου τα χαλιά-τρόπαια κοσμούσαν αστικά σαλόνια. Η βασίλισσα μετατρέπεται σε υποπόδιο. Το αγρίμι σε διακοσμητικό αξεσουάρ. Το άπειρο πεδίο σε μικροαστικό διαμέρισμα.Η γυναίκα τρόπαιο, μια μακάβρια ιστορία που απλώνεται χρονικά και χωρικά όπου ζει και ανθίζει η γυναικεία οντότητα.
<Love Hurts> - η αγάπη πληγώνει, το ψέμα-παγίδα, γίνεται το παραμύθι για τον εγκλωβισμό και τον αφανισμό, γίνεται η απολογία εγκλημάτων που η ανείπωτη κτηνωδία τους αναζητά μέχρι τέλους την ευθύνη του θύματος.
LUPE (Lucas Betz & Πένυ Μονογιού)
Μην Φας το Μπισκότο, 2024
Εγκατάσταση - Μικτή Τεχνική
Ζωγραφική: 120 Χ 180 εκ, Γλυπτό και Προβολή.
Στην εγκατάστασή τους, που αποτελείται από ζωγραφική, ένα γλυπτό και προβολή, η ομαδα LUPE (Πένυ Μονογιού και Lucas Betz) διερευνά τη δύναμη των εικόνων—την ικανότητά τους να εγγράφονται στη συλλογική μας μνήμη και να διαιωνίζουν στερεοτυπικές αφηγήσεις. Στο επίκεντρο του έργου βρίσκεται η πολιτιστική και θρησκευτική απόδοση ενοχής, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη βιβλική εικόνα της Εύας. Ήταν πράγματι υπεύθυνη για όλα τα δεινά; Η ρίζα της καταπίεσης, της πείνας, της κυριαρχίας του άντρα πάνω στη γυναίκα, των επώδυνων γεννήσεων και του θανάτου; Ή μήπως το ‚αμάρτημα΄ ήταν μια πράξη χειραφέτησης—ένα σύμβολο κάθε ελεύθερου ανθρώπου που θέλει να ζήσει χωρίς φόβο και περιορισμούς;
Στο Don't Eat the Biscuit, η υποτιθέμενη μοναχή δεν κρατά ένα μήλο, αλλά ένα μπισκότο—ένα σύμβολο των πολιτιστικών, θρησκευτικών και έμφυλων εικόνων που συνεχίζουν να περιορίζουν τις γυναίκες μέχρι και σήμερα, επιβαρύνοντάς τις με ενοχές και στερώντας τους την ελευθερία. Στην προβολή εμφανίζονται παγκόσμιες καταστροφές και πόλεμοι, αλλά και δεκαετίες γυναικείων αγώνων και αντιστάσεων.
Γύρω από τον πίνακα τρέχει η φράση «Hey, I’m home» στα Αγγλικά και «Έλα, έφτασα σπίτι.» στα Ελληνικά. Ένα μήνυμα που πολλές γυναίκες στέλνουν σε φίλους ή συγγενείς μετά από μια έξοδο, ενημερώνοντας ότι έφτασαν σπίτι με ασφάλεια. Όμως, ενώ το σπίτι είναι για πολλούς ένα ασφαλές καταφύγιο, για αμέτρητες γυναίκες ισχύει το αντίθετο. Η φράση μετατρέπεται σε έναν σιωπηλό κώδικα κινδύνου—μια υπενθύμιση ότι, ακόμα και στο σπίτι, η απειλή μπορεί να καραδοκεί. Το έργο των LUPE θέτει ένα καίριο ερώτημα: Για πόσο ακόμα θα πρέπει οι γυναίκες να πληρώνουν για μια υποτιθέμενη «ενοχή»; Πότε θα γίνει ο κόσμος πραγματικά ένα ασφαλές μέρος για εκείνες;
Θοδωρής Μπαργιώτας
Double Trouble, 2019
100 Χ 100 εκ, Λάδι σε καμβά.
Λίλα Μπελιβανάκη
The Dollhouse,2025
67 Χ 60 εκ, στυλό και ακρυλικά σε καμβά και χαρτόνι. Έργο σε σχηματισμό πέντε κομματιών.
Το έργο “Dollhouse” αποσκοπεί στην επαναφορά μιας συλλογικής μνήμης που πολλοί από εμάς δεν έχουμε πραγματικά, αλλά νιώθουμε πως βιώσαμε “μπολιασμένοι” από πολυάριθμες εικονικές αναφορές. Το μέρος, η εποχή και τα αντικείμενα που επέλεξα λειτουργούν ως σύμβολα που με σωστή σειρά και θέση μπορούν να αφηγηθούν αυτό που φοβόμαστε αλλά δεν μπορούμε να διατυπώσουμε με λέξεις. Η εικόνα γίνεται παιχνίδι και το παιχνίδι γίνεται παζλ δωματίων και συναισθημάτων σε ένα φαύλο νοηματικό κύκλο. Ακριβώς σαν αυτόν που νοθεύει το μυαλό και τη ζωή των ατόμων χωρίς πραγματική εστία, όπου το κάθε γνώριμο στοιχείο αποτελεί απρόβλεπτη απειλή.
Βίκη Μπέτσου
Mnemonic Nebulae, 2024
Διάρκεια: 8 λεπτά
Μορφή: 1080p 25, mp4, χρώμα, ήχος
Το σπίτι της παιδικής μου ηλικίας χτίστηκε το 1852. Λίγο πριν την ανακαίνισή του το 2022, είχα την ευκαιρία να το επισκεφτώ ξανά και να το σαρώσω όλο μέσω φωτογραμμετρίας: κάθε δωμάτιο, κάθε γωνία, κάθε μικρή ρωγμή στους τοίχους. Τα νέφη σημείων που καταγράφηκαν ανασυνθέτουν το ψηφιακό δίδυμο του σπιτιού στον τρισδιάστατο χώρο, μια πλοηγημένη εικονική εκδοχή. Στο βίντεο, τα νέφη σημείων οργανώνονται σε έναν "ψηφιακό νεφέλωμα", όπου η βαρύτητα τραβά τα σωματίδια σε πυκνότητες που συνθέτουν στιγμιαίες εικόνες του εσωτερικού του σπιτιού, μέσα από τις οποίες το μάτι ταξιδεύει από δωμάτιο σε δωμάτιο. Στο τέλος αποκαλύπτεται ένα φιλμ super-8 με μένα σε ηλικία 12 ετών... Ίσως στο μέλλον, αυτό να είναι ένας τρόπος να ανακαλούμε και να κρατάμε τις μνήμες μας από το παρελθόν...
Άγγελος Παπαδημητρίου
Μπουφές, 2019
Βασίλης Παφίλης
Άτιτλο, 2025
105 Χ 62 εκ, λάδια, πηλός, πριονίδι, ακρυλικά, κερί σε καμβά.
Το θέμα της πρότασης της Ραφαέλας Σιάγκρη «ΤΗΕRΕ΄S NO PLACE LIKE HOME» είναι το «σπίτι», όχι σαν ένας οικείος χώρος, σαν ένα προστατευτικό κέλυφος, σαν ένα καταφύγιο ασφάλειας, γαλήνης, στοχασμού, ξεκούρασης, ανασυγκρότησης δυνάμεων, θαλπωρής και ζεστασιάς, όπως ίσως θα παρέπεμπε ο τίτλος αυτός παραπλανητικά, αλλά το «σπίτι» σαν εστία αρνητικών συναισθημάτων, συγκρούσεων και δυνάμεων, που αναπτύσσονται μέσα σε αυτό από τα άτομα που το απαρτίζουν.
Το «σπίτι» λειτουργεί σαν καθρέφτης που αντανακλά την εκάστοτε ψυχική κατάσταση και θέση - σχέση του ενοίκου του απέναντι στον εαυτό του και τους άλλους σε επίπεδο προσωπικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό. Οι ακραίες δυνάμεις και δυναμικές, που αναπτύσσονται σε αυτό, σπάνε τον καθρέφτη σε κομμάτια και ακόμη και αν κάποιος καταφέρει να ξανακολλήσει τα κομμάτια του, η εικόνα παραμένει κομματιασμένη και τελικά μας προτρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την στάση μας απέναντι στην σύγχρονη πραγματικότητα.
_edited.jpg)
Σπυριδούλα Πολίτη
Άφατα φορτία,
Τα παλιά μου προσωπικά ρούχα, που είχαν κάνει τον κύκλο τους και ήταν σε αχρηστία, τα συσσώρευα για χρόνια στο εργαστήριό μου. Κατέληξα να τα δέσω και να δημιουργήσω με αυτά την εικαστική μου γκαρνταρόμπα, η οποία βρίσκεται συνήθως σε μια κρεβατοκάμαρα.
Τούμπες,
Πραγματικά, δεν υπάρχει χώρος σαν το σπίτι μου.
Ως καλλιτέχνιδα, στο σπίτι μου μπορώ να κάνω ότι θέλω. Σε μία κρεβατοκάμαρα μπορεί να συμβαίνουν πολλά. Ένα από αυτά είναι να μπορείς κάνεις τούμπες.
Παναγιώτης Σιάγκρης (Siagreece)
There’s No Place Like Home, 2025
90 Χ 100 εκ, βερνικοχρώματα νερού, λάδια και σπρέι σε καμβά και plexiglass.
Ραφαέλλα Σιάγκρη
Κουζίνα, 2025
15 X 25 εκ, Καρφίτσες, πλαστικό γάντι κουζίνας
Ελευθερία Στόικου
Κυτίο μνήμης, 2018
40 Χ 45 εκ,μικτή τεχνική: μαξιλαροθήκη υπόλευκη βαμβακερή που χρονολογείται του 1930. Αποτελούσε την προίκα της γιαγιάς της καλλιτέχνιδας. Γραφή, μολύβια, καρφίτσες.
Προίκα είναι ένας θεσμός στην οποία αναφέρεται και ο Όμηρος, κατά τον οποίο η οικογένεια παραχωρεί στη νύφη την περιουσία της όταν παντρεύεται. Ο θεσμός της προίκας υπήρχε και την εποχή της Τουρκοκρατίας και αποτελούσε τη συμβολή της γυναίκας στον κοινό βίο του ζευγαριού. Η προίκα συνδέθηκε ιστορικά στενά με τη θέση και τον ρόλο της γυναίκας στην οικογένεια και την κοινωνία. Αποτελούσε έναν θεσμό που, παρόλο που παρείχε οικονομική ασφάλεια στη γυναίκα κατά τη διάρκεια του γάμου, ενίσχυε τις ανισότητες μεταξύ των φύλων. Αντιμετώπιζε τη γυναίκα ως οικονομικό «φορτίο» για την οικογένειά της, το οποίο έπρεπε να «εξαγοράζεται» με την προίκα. Μπορούσε να οδηγήσει σε οικονομική πίεση και κοινωνική διάκριση εις βάρος οικογενειών με πολλές κόρες. Η προίκα καταργήθηκε επίσημα στην Ελλάδα το 1983 με τον νόμο 1329, που αναθεώρησε τις διατάξεις του Οικογενειακού Δικαίου. Η κατάργησή της θεωρήθηκε σημαντικό βήμα για την ισότητα των φύλων και τη χειραφέτηση της γυναίκας.
Δημήτρης Τζαμουράνης
Nephelie 2023
90 X 120 εκ, λάδι σε χαλκό.
Τερέζα Τούρβα & Αγγέλα Κυριάκου Πέτρου
Σε Αναμονή
Εκτοπισμένη. Η χωρική πραγματικότητα και η υλική «εσωτερικότητα» εξαφανίζεται, και αντικαθίσταται από αφηγήσεις μετατοπίσεις και αναιρέσεις. Το σπίτι και η πατρίδα γίνεται ένας ανέφικτος χώρος μνήμης, θέτοντας μια πιθανή οικιακή ζωή «σε αναμονή».
Μέσα από την εξέταση χωρικών πρακτικών εκτοπισμένων γυναικών και τις μικροοικονομίες των καθημερινών πράξεων, διερευνούμε τις αποχρώσεις και τις αντιφάσεις του, αναζητώντας τρόπους αναδημιουργίας και επανεγγραφής του στο παρόν, μέσα από χωρικές, χρονικές, υλικές και σχεσιακές διατυπώσεις του οικείου.
Το έργο, μέσα από μια σειρά διαδικασιών επαναπροσδιορίζει τον οικιακό χώρο ως έναν ρευστό χώρο ασύγχρονων σχέσεων και τελετουργιών φροντίδας και συντήρησης.
Φίλιππος Τσιτσόπουλος
Works for Brexit 2019-2022
After Lonely, Edition 2025
35 λεπτά βίντεο, 4K σε HD. Ήχος: Surround
Μαριτάσα Τσιμπλάκη
Run, 2025
58 Χ 86 Χ 125 εκ, αναπηρικό αμαξίδιο, τάκοι, φυσικό κερί μέλισσας, χρώματα σκόνης, ανθρώπινος βόστρυχος.
Μαργαρίτα Τσουλουχά
Μ’ αγαπάς δε μ’ αγαπάς, 2025
διάρκεια 4’ σε λούπα, video.
Το έργο «Μ’ αγαπάς δε μ’ αγαπάς», αφορά την αγωνιώδη σχέση ανάμεσα στην «αγάπη» και τη βία. Δύο έννοιες ασύμβατες! Η αγωνία μου να πιστέψω ότι δε μ’ αγαπάς και η επιθυμία μου ότι θα με αγαπήσεις με φοβίζουν τόσο πολύ κι αυτό με δυσκολεύει να ζήσω.
Ο κύκλος της βίας
Πρώτη φάση: δημιουργία της «έντασης»
Δεύτερη φάση: η «έκρηξη»
Τρίτη φάση: η «συμφιλίωση»
Βάνα Φερτάκη
Απειλή εντός
100 Χ 70 εκ, βερνικόχρωμα, ακρυλικά και λάδι σε καμβά.
Αποδομημένος εσωτερικός χώρος. Όταν ο οικείος τόπος προκαλεί ταραχή αντί για αίσθηση ασφάλειας και η επικείμενη απειλή εισχωρεί παντού.
Δήμητρα Χανιώτη
Ωδή ΙΙ, 2025
85 Χ 40 Χ 2,80 εκ, καρέκλα και πλεγμένα μαλλιά.
Το έργο είναι συνέχεια της «Ωδής», έργο του 2022 που είναι αφιερωμένο στους απανταχού κατατρεγμένους από τους παντός είδους εξουσιαστικούς μηχανισμούς. Το έργο «Ωδή ΙΙ» πραγματώνεται χρησιμοποιώντας τα ίδια επιμέρους υλικά: την καρέκλα και το ανθρώπινο μαλλί, με μια διαφορετική προσέγγιση και στόχευση αυτή την φορά. Η στόχευση και ο σχολιασμός έχει να κάνει με την έμφυλη βία. Επικεντρώνεται λοιπόν στην βία κατά των γυναικών, όποιας μορφής και αν είναι αυτή. Τα χαρακτηριστικά αυτής της βίας είναι διαφορετικά ανάλογα με τον τόπο, την θρησκεία, την κοινωνική και οικονομική θέση των θυτών και των θυμάτων. Αυτό που πρέπει να σημειωθεί και που το έργο προσπαθεί να αποτυπώσει είναι τα διαχρονικά χαρακτηριστικά αυτού του γεγονότος. Η βία κατά τον γυναικών σε περιόδους ειρήνης ή πολέμου είναι μια ζοφερή πραγματικότητα που χάνεται μέσα στον χρόνο και συνεχίζει σχεδόν αμείωτη και στις μέρες μας. Για αυτό λοιπόν το έργο Ωδή ΙΙ δεν αποτελεί μια συμβολική αποτύπωση της βίας που ασκείται στις γυναίκες, αλλά μια αχρονική, ζοφερή και διαρκή πραγματικότητα. Η ακινησία με την οποία παρουσιάζεται το έργο δεν δηλώνει μια πράξη η οποία είχε συντελεστεί στο παρελθόν αλλά μια πράξη η οποία είναι συνεχής, εν εξελίξει και αδιάλειπτα.
Ωδή λοιπόν στις γυναίκες οι οποίες βιώνουν αυτές τις συνθήκες βίας και συνεχίζουν να αντιστέκονται ακόμα και αν το μόνο τους όπλο είναι τα μαλλιά τους και το κόστος αυτής της αντίστασης δεν είναι μόνο υλικό ή ψυχολογικό αλλά ακόμα και η ίδια τους η ζωή.
Ερατώ Χατζησάββα
Πάσχουσα Αφροδίτη, 2020
Βίντεο εγκατάσταση
Η προβολή είναι η μορφή της Αφροδίτης (του Μποτιτσέλι) πάνω σε ένα ανθρώπινο νεανικό σώμα. Το κορίτσι - Αφροδίτη βαριανασαίνει δείχνοντας ότι πάσχει, υποφέρει. Η βαριά ασθενική ανάσα της παρασύρει τον θεατή να συντονίζει την αναπνοή του με τη δική της. Η Αφροδίτη από τον πίνακα του Μποτιτσέλι δεν υπάρχει μέσα στην αχιβάδα - κοχύλι έφυγε, βρίσκεται στο κρεβάτι να ασθενεί. Η Αφροδίτη είτε συμβολίζει την πάσχουσα Κύπρο ή ενίοτε την γυναικεία πάσχουσα ομορφιά στο πέρασμα των αιώνων.
Μανταλίνα Ψωμά
"Η απόφαση" (The Decision), 2022
150 Χ 180 εκ,λάδι σε καμβά.
![2022-02-22 - Take My Eyes - p3_s3a_01 - [fot Adam Gut] 2000px.jpg](https://static.wixstatic.com/media/939309_f0030b682fcf4b77b8b65b7f72cd9b6c~mv2.jpg/v1/fill/w_446,h_297,al_c,q_80,usm_0.66_1.00_0.01,enc_avif,quality_auto/2022-02-22%20-%20Take%20My%20Eyes%20-%20p3_s3a_01%20-%20%5Bfot%20Adam%20Gut%5D%202000px.jpg)
Simone Karl
8, 2021
20 Χ 200 Χ 40 εκ, εγκατάσταση, βάζα, τεχνητά λουλούδια.
Το έργο οπτικοποιεί το μοντέλο της Βρετανίδας εγκληματολόγου Δρ. Τζέιν Μονκτον Σμιθ. Η Σμιθ περιγράφει ένα μοτίβο οκτώ φάσεων που προηγούνται των περισσότερων φονικών γυναικών σε μια σχέση. Όλες οι φάσεις χαρακτηρίζονται από μια τεράστια ανάγκη για έλεγχο και καταλήγουν σε φονικό γυναικών.
Το βάζο συμβολίζει την παραδοσιακή πατριαρχική αντίληψη για τις γυναίκες, απεικονίζοντάς τες ως εύθραυστες, οικιακές αντικείμενα που πρέπει να κατέχονται και να ελέγχονται.
Σε μια ακολουθία οκτώ βημάτων, το βάζο ραγίζει και στο τέλος σπάει εντελώς.
Άποψη εγκατάστασης: lokal_30, Βαρσοβία (PL), 2022
Φωτογραφία: Άνταμ Γκουτ