Hara Adamopoulou
Untitled
35 X 100cm, Acrylic on canvas
Abuse hides in silence, within the subtle cracks of seemingly perfect everyday life. It lurks behind forced smiles that never reach the eyes, in voices kept low, and in hesitant movements.
Some exist as shadows within their own homes. They observe, but fear to truly see. They feel, but cannot speak. Their silence isn't chosen — it's the cost of survival.
Eventually, the truth emerges. Not as a scream, but as a growing whisper, like a gaze that finally meets another and dares to say: "I am here"
This work is unfortunately challenging to photograph because it's created with transparent acrylic on a very matte black surface. The viewer's perspective changes the appearance as it interacts with reflected light.
Klitsa Antoniou
Homefront, 2025
Video, Duration 3.20 min
Image/Sound Composition and Editing: George Lazoglou
Filming: Klitsa Antoniou
The work Homefront (2025) navigates the porous, shifting boundaries between personal and political, unfolding the complex and evolving relationship between private and public spaces. It challenges conventional separations of these realms, revealing their deep interconnection and fluidity. Within the sanctuary of domestic space, Homefront exposes a hidden violence – an internal, explosive war that shatters the illusion of safety. Explosions break the home's stillness, exposing the fragile promises of security, ownership, and peace that once seemed unassailable. The home, symbol of refuge, is deconstructed through recurring violence, revealing vulnerability within even our most familiar spaces.
In the video, a woman, visible only from the knees down, moves through the house with a mine detector. Her movements explore the unstable realities beneath domestic life's surface, where sensuality, domestic labor, and political tensions collide. The female figure becomes both contested territory and symbol of resistance, revealing not just literal minefields but deeper emotional and political conflicts rooted in private spaces. The title "Homefront" reflects the work's dual nature: metaphor for domestic space as battleground for internal struggles and reflection of external violence invading sacred spaces. The woman's act of "demining" serves as both literal and metaphorical excavation of hidden conflicts—resistance against forces threatening the home's autonomy, safety, and identity.
Kalliopi Asargiotaki
From the series Enkoilon, 2001
50 Χ 35 cm each part, indian ink on paper mounted on canvas
With minimal painting materials and rhythmic precision, archetypal female figures emerge on paper through vibrating lines, possessing an existential nakedness. These metaphysical beings, isolated amid anonymous crowds, appear either pregnant or cradling children who form natural extensions of the protective wombs they recently inhabited. Set against domed architectural structures that mirror the female anatomy's capacity to envelop and contain, the woman's body becomes an enclosed sanctuary, simultaneously protective and vulnerable — a body transformed into home.
By Elissavet Plessa
Kostis Velonis
A Crooked Foundation Affecting My Life with Plants Removed under the Planned Structures, 2023
44 Χ 33 Χ 43 cm, Wood, plywood, stone, and acrylic
The sculpture focuses on domesticity and reflects themes of instability, disconnection, and issues concerning the fragility of domestic life.
Kleio Gkizeli
Hush, 2019
14,5 Χ 13,5 Χ 11,5 cm, Small sculpture on mixed media construction (clay, wood, fabric, plastic, battery-operated clock motor)
In "Hush," a small figure (resembling a child) sits naked on a chair, holding a stuffed toy, with a finger to their lips urging silence - an apparently innocent gesture in a familiar environment reminiscent of a home interior.
At their feet rest two balls (toys) and on the floor, a fly endlessly circles itself, like a tiny clock counting seconds. If you stay quiet, you'll hear it ticking.
The space here could be the home as a familiar and safe space, surrounding our childishness, our toys, and our secrets. A fly turns idly and steadily, like a small wall clock.
The same space could be the home in reverse, one that hides secrets, as often happens, that doesn't allow childishness, that exposes it, that demands its silence and our complicity. The fly turns again, like a tormenting little clock, like a small yet resonant sign that somewhere here there is neglect, which can lead to decomposition and ultimately to decay.
Ermioni Deli
To those who raised me, 2025
Installation with lace, fabric, thread, sugar, wax
The work represents a facet of the creator's endless artistic and personal search for the "oikos," the home from which each of us originates. However, familiar space inevitably refers to the people who created it, people and relationships that still define us, memories that we secure in our hearts so they don't leave, or wounds that we still struggle to heal. The dowry that belongs to us.
Giorgos Kazazis
The Material Emotion, 2025
100 Χ 70 cm, Charcoal on paper
A feeling is neither immaterial nor invisible. It is a tangible matter that encompasses its environment. By balancing emotions accordingly, the seemingly unfamiliar becomes familiar.
Everything acts in parallel, and nothing has the meaning of background.
Sometimes, when the redemption of victory comes, they both sadly see their wounds bleeding, as if this victory is a kind of unbearably calm interruption and restoration.
Valia Karapidaki
LEAVE, 2021
90 X 200 cm, Fabric, thread, iron, mirror
What happens behind closed doors? Whatever it is, if you are not respected, leave...
Ioanna Kafida
"What is Joy, What is Sorrow", 2025
Video, Duration 6.21 min
Violence and pain, two words that carry within them the weight of human existence. Two conditions deeply rooted in human nature require immersion, a deep existential interpretation that is revealed through art.
Students of the Athens School of Fine Arts captured domestic violence in their works, which were exhibited at the Museum of the city of Volos in the summer of 2024, in the exhibition titled "Observing the Pain of Others."
In the scientific article "Depicting Pain Through Art" presented at the International Aramid Spring Conference in 2025 in Florida, USA, and pending publication in a collective volume, I researched and investigated how the imprint created by domestic violence, pain, trauma, fear, and redemption become terms that drive artistic creation. Through semi-structured interviews and a questionnaire, students expressed their views and talked about violence, pain, fear, confession, endurance, hope, and ultimately life, which inspire their creative work. For this life that through art is transformed, struggles, survives.
Pain becomes image, and image becomes testimony.
Research/Direction/Production: Ioanna Kafida
Photography/Video: Ioanna Kafida
Content & Text Editing: Ioanna Kafida, Giorgos Ananiadis
Art Direction: Giorgos Ananiadis
Music: Eleni Exarchou
Interviews/Voices: Athina Kantea-Papadopoulou, Eugenia Kapantai, Fotis Karoutas, Sofia Koukoulini, Efi Laskari, Myrto Papadopoulou, Aimilia Filippakou
[Warm thanks are owed to the students and Professor Mr. Giorgos Kazazis of the 6th Workshop of ASFA as well as to the Professor of International and European Relations at PADA Mr. Prodromos Giannas.]
Κυριακή Μαυρογεώργη
Love Hurts, 2023
Το έργο Love Hurts ανήκει στην ενότητα The Secret Room _ 2023 που αποτέλεσε τον τίτλο ομώνυμης ατομικής μου έκθεσης.
Μια ανδρικήαντρική μορφή κάθεται αυτάρεσκα σε πολυθρόνα που βρίσκεται σε άλλη κλίμακα με το σώμα και δίνει την ψευδαίσθηση ότι ο άντρας κάθεται σε θρόνο.
Στο σημείο του κεφαλιού υπάρχει ένα αρχετυπικό σπίτι. Μπροστά στα πόδια του μία θηλυκή οντότητα με κεφάλι λέαινας και μέλη από σώμα γυναίκας μας κοιτά κραυγάζοντας.
Η σκηνή παραπέμπει σε σπίτια προηγούμενων δεκαετιών όπου τα χαλιά-τρόπαια κοσμούσαν αστικά σαλόνια. Η βασίλισσα μετατρέπεται σε υποπόδιο. Το αγρίμι σε διακοσμητικό αξεσουάρ. Το άπειρο πεδίο σε μικροαστικό διαμέρισμα.Η γυναίκα τρόπαιο, μια μακάβρια ιστορία που απλώνεται χρονικά και χωρικά όπου ζει και ανθίζει η γυναικεία οντότητα.
<Love Hurts> - η αγάπη πληγώνει, το ψέμα-παγίδα, γίνεται το παραμύθι για τον εγκλωβισμό και τον αφανισμό, γίνεται η απολογία εγκλημάτων που η ανείπωτη κτηνωδία τους αναζητά μέχρι τέλους την ευθύνη του θύματος.
LUPE (Lucas Betz & Penny Monogiou)
Don’t Eat the Biscuit, 2024
Installation - Mixed Media
Painting: 120 Χ 180 cm, Sculpture and Projection
In their installation, consisting of a painting, a sculpture, and a projection, LUPE explores the power of images—their ability to embed themselves in our collective memory and reinforce stereotypical narratives. At the core of the work lies the cultural and religious assignment of blame, particularly the biblical image of Eve. Was she truly responsible for all suffering? The root of oppression, hunger, the domination of man over woman, painful childbirth, and death? Or was the Fall an act of emancipation — a symbol of every free person who wants to live without fear and restriction?
In Don't Eat the Biscuit, the supposed nun is not holding an apple but a cookie—a symbol of inherited cultural, religious, and gendered images that continue to confine women today, burdening them with guilt and limiting their freedom. The projection displays scenes of global disasters and wars, but also highlights decades of women’s resistance and protest.
Encircling the painting is the phrase “Hey, I’m home” in English and Greek. A message many women send to friends or family after a night out, signaling that they arrived home safely. But while home is a place of safety for many, for countless women, it is the opposite. The phrase becomes a silent distress signal—an unspoken acknowledgment that, even at home, danger may still be present.
Three short flashes, three long, three short — "Home" and "Σπίτι" light up in Morse code, signalling SOS. The entire film lasts ten minutes. According to a 2023 study, every ten minutes, a woman or FLINTA* is killed due to femicide. In both the analogue and digital world, there are countless cries for help from women and FLINTAs*, yet the frequency of domestic violence continues to rise.
LUPE’s work raises a pressing question: How much longer must women pay for an alleged “fault”? When will the world truly be a safe place for them?
Theodoros Bargiotas
Double Trouble, 2019
100 Χ 100 cm, Oil on canvas
Λίλα Μπελιβανάκη
The Dollhouse,2025
67 Χ 60 εκ, στυλό και ακρυλικά σε καμβά και χαρτόνι. Έργο σε σχηματισμό πέντε κομματιών.
Το έργο “Dollhouse” αποσκοπεί στην επαναφορά μιας συλλογικής μνήμης που πολλοί από εμάς δεν έχουμε πραγματικά, αλλά νιώθουμε πως βιώσαμε “μπολιασμένοι” από πολυάριθμες εικονικές αναφορές. Το μέρος, η εποχή και τα αντικείμενα που επέλεξα λειτουργούν ως σύμβολα που με σωστή σειρά και θέση μπορούν να αφηγηθούν αυτό που φοβόμαστε αλλά δεν μπορούμε να διατυπώσουμε με λέξεις. Η εικόνα γίνεται παιχνίδι και το παιχνίδι γίνεται παζλ δωματίων και συναισθημάτων σε ένα φαύλο νοηματικό κύκλο. Ακριβώς σαν αυτόν που νοθεύει το μυαλό και τη ζωή των ατόμων χωρίς πραγματική εστία, όπου το κάθε γνώριμο στοιχείο αποτελεί απρόβλεπτη απειλή.
Βίκη Μπέτσου
Mnemonic Nebulae, 2024
Διάρκεια: 8 λεπτά
Μορφή: 1080p 25, mp4, χρώμα, ήχος
Το σπίτι της παιδικής μου ηλικίας χτίστηκε το 1852. Λίγο πριν την ανακαίνισή του το 2022, είχα την ευκαιρία να το επισκεφτώ ξανά και να το σαρώσω όλο μέσω φωτογραμμετρίας: κάθε δωμάτιο, κάθε γωνία, κάθε μικρή ρωγμή στους τοίχους. Τα νέφη σημείων που καταγράφηκαν ανασυνθέτουν το ψηφιακό δίδυμο του σπιτιού στον τρισδιάστατο χώρο, μια πλοηγημένη εικονική εκδοχή. Στο βίντεο, τα νέφη σημείων οργανώνονται σε έναν "ψηφιακό νεφέλωμα", όπου η βαρύτητα τραβά τα σωματίδια σε πυκνότητες που συνθέτουν στιγμιαίες εικόνες του εσωτερικού του σπιτιού, μέσα από τις οποίες το μάτι ταξιδεύει από δωμάτιο σε δωμάτιο. Στο τέλος αποκαλύπτεται ένα φιλμ super-8 με μένα σε ηλικία 12 ετών... Ίσως στο μέλλον, αυτό να είναι ένας τρόπος να ανακαλούμε και να κρατάμε τις μνήμες μας από το παρελθόν...
Άγγελος Παπαδημητρίου
Μπουφές, 2019
Βασίλης Παφίλης
Άτιτλο, 2025
105 Χ 62 εκ, λάδια, πηλός, πριονίδι, ακρυλικά, κερί σε καμβά.
Το θέμα της πρότασης της Ραφαέλας Σιάγκρη «ΤΗΕRΕ΄S NO PLACE LIKE HOME» είναι το «σπίτι», όχι σαν ένας οικείος χώρος, σαν ένα προστατευτικό κέλυφος, σαν ένα καταφύγιο ασφάλειας, γαλήνης, στοχασμού, ξεκούρασης, ανασυγκρότησης δυνάμεων, θαλπωρής και ζεστασιάς, όπως ίσως θα παρέπεμπε ο τίτλος αυτός παραπλανητικά, αλλά το «σπίτι» σαν εστία αρνητικών συναισθημάτων, συγκρούσεων και δυνάμεων, που αναπτύσσονται μέσα σε αυτό από τα άτομα που το απαρτίζουν.
Το «σπίτι» λειτουργεί σαν καθρέφτης που αντανακλά την εκάστοτε ψυχική κατάσταση και θέση - σχέση του ενοίκου του απέναντι στον εαυτό του και τους άλλους σε επίπεδο προσωπικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό. Οι ακραίες δυνάμεις και δυναμικές, που αναπτύσσονται σε αυτό, σπάνε τον καθρέφτη σε κομμάτια και ακόμη και αν κάποιος καταφέρει να ξανακολλήσει τα κομμάτια του, η εικόνα παραμένει κομματιασμένη και τελικά μας προτρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την στάση μας απέναντι στην σύγχρονη πραγματικότητα.
_edited.jpg)
Σπυριδούλα Πολίτη
Άφατα φορτία,
Τα παλιά μου προσωπικά ρούχα, που είχαν κάνει τον κύκλο τους και ήταν σε αχρηστία, τα συσσώρευα για χρόνια στο εργαστήριό μου. Κατέληξα να τα δέσω και να δημιουργήσω με αυτά την εικαστική μου γκαρνταρόμπα, η οποία βρίσκεται συνήθως σε μια κρεβατοκάμαρα.
Τούμπες,
Πραγματικά, δεν υπάρχει χώρος σαν το σπίτι μου.
Ως καλλιτέχνιδα, στο σπίτι μου μπορώ να κάνω ότι θέλω. Σε μία κρεβατοκάμαρα μπορεί να συμβαίνουν πολλά. Ένα από αυτά είναι να μπορείς κάνεις τούμπες.
Παναγιώτης Σιάγκρης (Siagreece)
There’s No Place Like Home, 2025
90 Χ 100 εκ, βερνικοχρώματα νερού, λάδια και σπρέι σε καμβά και plexiglass.
Ραφαέλλα Σιάγκρη
Κουζίνα, 2025
15 X 25 εκ, Καρφίτσες, πλαστικό γάντι κουζίνας
Ελευθερία Στόικου
Κυτίο μνήμης, 2018
40 Χ 45 εκ,μικτή τεχνική: μαξιλαροθήκη υπόλευκη βαμβακερή που χρονολογείται του 1930. Αποτελούσε την προίκα της γιαγιάς της καλλιτέχνιδας. Γραφή, μολύβια, καρφίτσες.
Προίκα είναι ένας θεσμός στην οποία αναφέρεται και ο Όμηρος, κατά τον οποίο η οικογένεια παραχωρεί στη νύφη την περιουσία της όταν παντρεύεται. Ο θεσμός της προίκας υπήρχε και την εποχή της Τουρκοκρατίας και αποτελούσε τη συμβολή της γυναίκας στον κοινό βίο του ζευγαριού. Η προίκα συνδέθηκε ιστορικά στενά με τη θέση και τον ρόλο της γυναίκας στην οικογένεια και την κοινωνία. Αποτελούσε έναν θεσμό που, παρόλο που παρείχε οικονομική ασφάλεια στη γυναίκα κατά τη διάρκεια του γάμου, ενίσχυε τις ανισότητες μεταξύ των φύλων. Αντιμετώπιζε τη γυναίκα ως οικονομικό «φορτίο» για την οικογένειά της, το οποίο έπρεπε να «εξαγοράζεται» με την προίκα. Μπορούσε να οδηγήσει σε οικονομική πίεση και κοινωνική διάκριση εις βάρος οικογενειών με πολλές κόρες. Η προίκα καταργήθηκε επίσημα στην Ελλάδα το 1983 με τον νόμο 1329, που αναθεώρησε τις διατάξεις του Οικογενειακού Δικαίου. Η κατάργησή της θεωρήθηκε σημαντικό βήμα για την ισότητα των φύλων και τη χειραφέτηση της γυναίκας.
Δημήτρης Τζαμουράνης
Nephelie 2023
90 X 120 εκ, λάδι σε χαλκό.
Τερέζα Τούρβα & Αγγέλα Κυριάκου Πέτρου
Σε Αναμονή
Εκτοπισμένη. Η χωρική πραγματικότητα και η υλική «εσωτερικότητα» εξαφανίζεται, και αντικαθίσταται από αφηγήσεις μετατοπίσεις και αναιρέσεις. Το σπίτι και η πατρίδα γίνεται ένας ανέφικτος χώρος μνήμης, θέτοντας μια πιθανή οικιακή ζωή «σε αναμονή».
Μέσα από την εξέταση χωρικών πρακτικών εκτοπισμένων γυναικών και τις μικροοικονομίες των καθημερινών πράξεων, διερευνούμε τις αποχρώσεις και τις αντιφάσεις του, αναζητώντας τρόπους αναδημιουργίας και επανεγγραφής του στο παρόν, μέσα από χωρικές, χρονικές, υλικές και σχεσιακές διατυπώσεις του οικείου.
Το έργο, μέσα από μια σειρά διαδικασιών επαναπροσδιορίζει τον οικιακό χώρο ως έναν ρευστό χώρο ασύγχρονων σχέσεων και τελετουργιών φροντίδας και συντήρησης.
Φίλιππος Τσιτσόπουλος
Works for Brexit 2019-2022
After Lonely, Edition 2025
35 λεπτά βίντεο, 4K σε HD. Ήχος: Surround
Μαριτάσα Τσιμπλάκη
Run, 2025
58 Χ 86 Χ 125 εκ, αναπηρικό αμαξίδιο, τάκοι, φυσικό κερί μέλισσας, χρώματα σκόνης, ανθρώπινος βόστρυχος.
Μαργαρίτα Τσουλουχά
Μ’ αγαπάς δε μ’ αγαπάς, 2025
διάρκεια 4’ σε λούπα, video.
Το έργο «Μ’ αγαπάς δε μ’ αγαπάς», αφορά την αγωνιώδη σχέση ανάμεσα στην «αγάπη» και τη βία. Δύο έννοιες ασύμβατες! Η αγωνία μου να πιστέψω ότι δε μ’ αγαπάς και η επιθυμία μου ότι θα με αγαπήσεις με φοβίζουν τόσο πολύ κι αυτό με δυσκολεύει να ζήσω.
Ο κύκλος της βίας
Πρώτη φάση: δημιουργία της «έντασης»
Δεύτερη φάση: η «έκρηξη»
Τρίτη φάση: η «συμφιλίωση»
Βάνα Φερτάκη
Απειλή εντός
100 Χ 70 εκ, βερνικόχρωμα, ακρυλικά και λάδι σε καμβά.
Αποδομημένος εσωτερικός χώρος. Όταν ο οικείος τόπος προκαλεί ταραχή αντί για αίσθηση ασφάλειας και η επικείμενη απειλή εισχωρεί παντού.
Δήμητρα Χανιώτη
Ωδή ΙΙ, 2025
85 Χ 40 Χ 2,80 εκ, καρέκλα και πλεγμένα μαλλιά.
Το έργο είναι συνέχεια της «Ωδής», έργο του 2022 που είναι αφιερωμένο στους απανταχού κατατρεγμένους από τους παντός είδους εξουσιαστικούς μηχανισμούς. Το έργο «Ωδή ΙΙ» πραγματώνεται χρησιμοποιώντας τα ίδια επιμέρους υλικά: την καρέκλα και το ανθρώπινο μαλλί, με μια διαφορετική προσέγγιση και στόχευση αυτή την φορά. Η στόχευση και ο σχολιασμός έχει να κάνει με την έμφυλη βία. Επικεντρώνεται λοιπόν στην βία κατά των γυναικών, όποιας μορφής και αν είναι αυτή. Τα χαρακτηριστικά αυτής της βίας είναι διαφορετικά ανάλογα με τον τόπο, την θρησκεία, την κοινωνική και οικονομική θέση των θυτών και των θυμάτων. Αυτό που πρέπει να σημειωθεί και που το έργο προσπαθεί να αποτυπώσει είναι τα διαχρονικά χαρακτηριστικά αυτού του γεγονότος. Η βία κατά τον γυναικών σε περιόδους ειρήνης ή πολέμου είναι μια ζοφερή πραγματικότητα που χάνεται μέσα στον χρόνο και συνεχίζει σχεδόν αμείωτη και στις μέρες μας. Για αυτό λοιπόν το έργο Ωδή ΙΙ δεν αποτελεί μια συμβολική αποτύπωση της βίας που ασκείται στις γυναίκες, αλλά μια αχρονική, ζοφερή και διαρκή πραγματικότητα. Η ακινησία με την οποία παρουσιάζεται το έργο δεν δηλώνει μια πράξη η οποία είχε συντελεστεί στο παρελθόν αλλά μια πράξη η οποία είναι συνεχής, εν εξελίξει και αδιάλειπτα.
Ωδή λοιπόν στις γυναίκες οι οποίες βιώνουν αυτές τις συνθήκες βίας και συνεχίζουν να αντιστέκονται ακόμα και αν το μόνο τους όπλο είναι τα μαλλιά τους και το κόστος αυτής της αντίστασης δεν είναι μόνο υλικό ή ψυχολογικό αλλά ακόμα και η ίδια τους η ζωή.
Ερατώ Χατζησάββα
Πάσχουσα Αφροδίτη, 2020
Βίντεο εγκατάσταση
Η προβολή είναι η μορφή της Αφροδίτης (του Μποτιτσέλι) πάνω σε ένα ανθρώπινο νεανικό σώμα. Το κορίτσι - Αφροδίτη βαριανασαίνει δείχνοντας ότι πάσχει, υποφέρει. Η βαριά ασθενική ανάσα της παρασύρει τον θεατή να συντονίζει την αναπνοή του με τη δική της. Η Αφροδίτη από τον πίνακα του Μποτιτσέλι δεν υπάρχει μέσα στην αχιβάδα - κοχύλι έφυγε, βρίσκεται στο κρεβάτι να ασθενεί. Η Αφροδίτη είτε συμβολίζει την πάσχουσα Κύπρο ή ενίοτε την γυναικεία πάσχουσα ομορφιά στο πέρασμα των αιώνων.
Μανταλίνα Ψωμά
"Η απόφαση" (The Decision), 2022
150 Χ 180 εκ,λάδι σε καμβά.
![2022-02-22 - Take My Eyes - p3_s3a_01 - [fot Adam Gut] 2000px.jpg](https://static.wixstatic.com/media/939309_f0030b682fcf4b77b8b65b7f72cd9b6c~mv2.jpg/v1/fill/w_446,h_297,al_c,q_80,usm_0.66_1.00_0.01,enc_avif,quality_auto/2022-02-22%20-%20Take%20My%20Eyes%20-%20p3_s3a_01%20-%20%5Bfot%20Adam%20Gut%5D%202000px.jpg)
Simone Karl
8, 2021
20 Χ 200 Χ 40 εκ, εγκατάσταση, βάζα, τεχνητά λουλούδια.
Το έργο οπτικοποιεί το μοντέλο της Βρετανίδας εγκληματολόγου Δρ. Τζέιν Μονκτον Σμιθ. Η Σμιθ περιγράφει ένα μοτίβο οκτώ φάσεων που προηγούνται των περισσότερων φονικών γυναικών σε μια σχέση. Όλες οι φάσεις χαρακτηρίζονται από μια τεράστια ανάγκη για έλεγχο και καταλήγουν σε φονικό γυναικών.
Το βάζο συμβολίζει την παραδοσιακή πατριαρχική αντίληψη για τις γυναίκες, απεικονίζοντάς τες ως εύθραυστες, οικιακές αντικείμενα που πρέπει να κατέχονται και να ελέγχονται.
Σε μια ακολουθία οκτώ βημάτων, το βάζο ραγίζει και στο τέλος σπάει εντελώς.
Άποψη εγκατάστασης: lokal_30, Βαρσοβία (PL), 2022
Φωτογραφία: Άνταμ Γκουτ