Σχολή Αρχιτεκτονικής, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ)
Η Σχολή Αρχιτεκτονικής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου συμμετέχει με φοιτητικά έργα που εξετάζουν θέματα σχετικά με την έκθεση, εστιάζοντας σε σημαντικά ζητήματα στον τομέα της αρχιτεκτονικής, όπως η συναισθηματική επίδραση του χώρου και η εξελισσόμενη σχέση του σώματος, της ταυτότητας και του δομημένου περιβάλλοντος.
Συγκεκριμένα:
-
"Η Αρχιτεκτονική της Δυσκολίας", στο πλαίσιο του επιλογής μαθήματος 3ου έτους, εξετάζει τη σχέση της αρχιτεκτονικής με τα συναισθήματα μέσω λεπτομερούς τεκμηρίωσης δύο τύπων χώρων: αυτών που τοποθετούν τους φοιτητές σε δύσκολες συναισθηματικές καταστάσεις (δυσάρεστοι χώροι) και αυτών στους οποίους καταφεύγουν σε περιόδους δυσκολίας (καταφύγια). Στόχος είναι η εξέταση των αρχιτεκτονικών χαρακτηριστικών που προκαλούν αυτές τις συναισθηματικές αντιδράσεις. Η έκθεση παρουσιάζει επιλεγμένα έργα που αναφέρονται τόσο σε οικείες όσο και σε παράξενες πτυχές του σπιτιού. Επιμέλεια: Αναπληρωτής Καθηγητής Λεωνίδας Κουτσούμπου.
-
"Φορητή φορετή ουτοπία", στο πλαίσιο του μαθήματος Εικαστικές Τέχνες 5 (Εργαστήριο Εικαστικών Τεχνών, Τμήμα III: Αρχιτεκτονική Γλώσσα, Επικοινωνία και Σχεδιασμός). Το μάθημα εξετάζει τις επεκταμένες πρακτικές της τέχνης σε σχέση με θεωρητικούς λόγους. Εστιάζει στο θέμα ("performative turn"), στην κατάσταση της έμφυλης ρευστής ταυτότητας, καθώς και σε μια νέα σχέση με τα αντικείμενα και τον τόπο ("nomadic turn"), το σχεδιασμό της ζωής με ποιητικούς σκηνογραφικούς τρόπους μέσω πράξεων επαναχρησιμοποίησης και τροποποίησης ("utilitarian turn"). Επιμέλεια: Καθηγητής Κώστας Δάφλος.
Συντονισμός: Ελένη Κωνσταντινίδου, Γιάννης Γρηγοριάδης, Ρίβα Λάβα.
Ντούκου Ευτυχία
Χώρος Δυσκολίας: το σχολείο
«[Στο όνειρό] προσπάθησα να κατέβω στο ισόγειο όπου κανονικά βρίσκεται η έξοδος του κτιρίου, αλλά δεν υπήρχε πουθενά η εξώπορτα, αυτό μου προκάλεσε πανικό. … αρχίζω να ανεβοκατεβαίνω τους ορόφους ψάχνοντας διαφυγή, πάντα καταλήγοντας στον ίδιο, ή ελαφρώς διαφορετικό κεντρικό χώρο με πολλές πόρτες χώρο.»
Χώρος Καταφύγιο: το σπίτι στο χωριό
«Οι σκάλες κάτω από την κληματαριά βλέπουν τη θάλασσα μέσα από τη βλάστηση, και οδηγούν στην εξωτερική αυλή όπου τρώμε και καθόμαστε… Η διαστρωμάτωση αυτή συμβάλει στο αίσθημα προστασίας και ασφάλειας στο εσωτερικό του σπιτιού.»
Σγούντζου Παναγιώτα
Χώρος Δυσκολίας: το δωμάτιό μου
«Αρχικά, είναι ένας χώρος ο οποίος μοιράζεται σε δύο ενήλικες, εμένα και την αδερφή μου. Ο βαθμός αυτός έλλειψης ιδιωτικότητας έρχεται να συμπληρωθεί και από το γεγονός ότι η πόρτα δεν κλειδώνει. Οπότε δεν υπάρχει ποτέ η δυνατότητα της πλήρους απομόνωσης.»
Χώρος Καταφύγιο: Το λουτρό
«Αν και είναι ένας χώρος με τα μισά τετραγωνικά του δωματίου, είναι πάντα δροσερός, φωτεινός και με τη δυνατότητα απομόνωσης... Μέσα σε αυτόν έχω τη δυνατότητα να ηρεμίσω τις σκέψεις μου και με το όριο της πόρτας ,που σφραγίζει οποιαδήποτε είσοδο, να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου.»
Νούσα Δήμητρα
Χώρος Δυσκολίας: η είσοδος της πολυκατοικίας
«Η έντονη γραμμικότητα και ο «τελετουργικός» χαρακτήρας της πορείας μου φαντάζει ατέρμονος μετά από τα πρώτα κιόλας βήματα. Το άγχος οξύνεται. Αυτή η «ευθεία» διαδρομή φαίνεται να καταλήγει στο «τίποτα»,σε ένα τοίχο, σε ένα αδιέξοδο.»
Χώρος Καταφύγιο: ο ευκάλυπτος στο χωριό
«Πρόκειται για έναν γίγαντα, μια ογκώδη μορφή που μπορεί να με προστατέψει. Έτσι λοιπόν, το μέγεθός του σε συνδυασμό με τα πυκνά του κλαδιά, το πλούσιο φύλλωμα, τα δερματώδη, λογχοειδή, γαμψά, αρωματικά φύλλα που κρέμονται έως το έδαφος εμφανίζεται ως μια στιβαρή από την μια, ενώ από την άλλη, αέρινη, μελαγχολική μορφή. Ταυτόχρονα, χάρη στα φύλλα του που φτάνουν σε αρκετά χαμηλό ύψος, πολλές φορές μέχρι και το έδαφος, δεν χάνει την σχέση με το ανθρώπινο μέτρο.»
Βογιατζής Βοκοτόπουλος Νικήτας
Χώρος Δυσκολίας: το καμπαναριό
«Το φως είναι πολύ χαμηλό και κυρίως φυσικό και περνάει από τα λιγοστά μεγάλα υπερμεγέθη σε σχέση με την ανθρώπινη
κλίμακα παράθυρα... Οι καμπάνες βρίσκονται ακριβώς δίπλα στο διάδρομο και πρέπει υποχρεωτικά να περάσεις διπλα τους. Εδώ ο χρόνος σταματάει, ο χώρος μεταμορφώνεται, γίνεται κάτι ζωντανό, κάτι που μπορεί να μιλήσει με το φόβο σου, ο έλεγχος χάνεται.»
Χώρος Καταφύγιο: τα σκαλάκια στου Στρέφη
«Εκεί δημιουργείται ένα πλατύσκαλό και στην άκρη ακριβώς εκεί που ξεκινάει ο τοίχος κάθεται ένας θάμνος που έχει γίνει δέντρο και έχει απλωθεί σχεδόν σε όλο το μήκος 15 μέτρων των σκαλιών και καλύπτει σε ύψος ακόμα και το ύψος της διώροφης μονοκατοικίας, φτιάχνοντας μια νοητή ομπρέλα προστασίας.»
Ιωάννου Μαρία
Χώρος Δυσκολίας: η αποθήκη
«Αυτή θυμάται τι έχει γίνει, το φυλάει και δεν το αφήνει να χαθεί. Τα αντικείμενα που ενεργοποιούν αυτή τη μνήμη κρύβονται μέσα σε κουτιά, όπου και συγχωρούνται. Ίσως πάντα να το έκανε αυτό με τις αναμνήσεις των μεγαλύτερών μου, ίσως γι’ αυτό να μου απαγόρευαν να μπω εκεί.»
Χώρος Καταφύγιο: η ελιά στο διπλανό χωράφι
«Το μεσαίο της κλαδί έχει μια άνετη καμπύλη έτσι τις πλείστες φορές χρησιμοποιώ αυτό ως πλάτη διότι είναι πιο αναπαυτικό. Το χρυσοπράσινο φύλλωμα της ελιάς γέρνοντας προς τα κάτω, διαμορφώνει το οπτικό μου πεδίο, σε όλες τις κατευθύνσεις… Απομονώνομαι σε έναν χώρο που δεν είναι κρυφός ούτε κλειστός, αλλά ανοικτός και ορατός από παντού.»
Κάνιστρα Παναγιώτα-Ιόλη
Χώρος Δυσκολίας: το τούνελ
«Όσο προχωρώ, οι καμπύλες φαίνεται να ξετυλίγονται ατελείωτα, ενώ η έλλειψη ορατότητας δημιουργεί μια αίσθηση απομόνωσης και αβεβαιότητας. Το μήκος του τούνελ, μαζί με την επαναλαμβανόμενη δομή του, δημιουργούν μια συνεχή αίσθηση ατελείωτης διαδρομής. Ο φωτισμός μέσα στο τούνελ ενισχύει την ατμόσφαιρα της αβεβαιότητας.»
Χώρος Καταφύγιο: η σκηνή του θεάτρου
«Η εμπειρία στη σκηνή του Καλλιμάρμαρου είναι μια συνάντηση με το αρχέτυπο του καταφύγιου και της προστασίας. Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός του χώρου δημιουργεί ένα περιβάλλον που υποστηρίζει την ψυχική και καλλιτεχνική ευεξία, ενώ παράλληλα ενεργοποιεί συναισθήματα που αφορούν την ανθρώπινη αναζήτηση για ασφάλεια και έκφραση.»